داستان فرهنگ از آن داستان هایی است که هم درد دارد و هم رنج.  شما هر کجا می روید می گویند مردم ما به فرهنگ سازی نیاز دارند از چراغ سبز و زرد و قرمز راهنمایی گرفته تا صحبت کردن با موبایل و کمربند بستن و دعوا نکردن و هزاران هزار مورد دیگر.

انگار فقط مردم به فرهنگ سازی نیاز دارند و مسئولان از این نیاز مبرا می باشند.

البته چندان هم پر بیراه نمی گویند. بسیاری از رانندگان واقعا باید بیشتر از این قوانین رانندگی را رعایت کنند تا به خود و دیگران خسارت جانی و مالی وارد نکنند. رانندگان متخلف که غالبا روی خطوط عابر پیاده توقف می کنند. مدام بوق می زنند حتی شیشه ماشین را پایین داده و به همدیگر آن هم جلوی زن و بچه مردم ناسزاهای آن چنانی می گویند. هیچکس هم از سن و سالش خجالت نمی کشد. آن وقت می گویند ما در دومین و یا سومین شهر بزرگ کشور زندگی می کنیم در شهری که سرتاسر خاطراتش پر از انسانهای با فرهنگ و رخدادهای فرهنگی و نقش های فرهنگی است.

دیروز صبح رادیو را گوش می دادم پلیس می گفت که در کلان شهر تبریز روزانه چندین هزار جریمه اعمال می شود در حالی که اکثر فوتی ها افراد جوانی هستند که با سرعت های غیر متعارف در ساعات شبا نه رانندگی می کنند.

تمام این اوضاع نشان می دهند که فرهنگ رانندگی شهری با رانندگان متخلف و کم دقت و عدم رعایت قوانین ایراد دارد و بایستی مورد تجدید نظر قرار گیرد و قوانین برای تمامی رانندگان مورد اجرا قرار گیرد.*

عبدالله علیمحمدی